Mikrostruktura, udarność i twardość symulowanego obszaru SWC stali S1300QL

We wprowadzeniu zamieszczono, pochodzące dostępnej literatury, informacje dotyczące spawalności stali typu S1300QL. Ponadto przedstawiono ogólne informacje literaturowe odnośnie wpływu rodzaju mikrostruktury oraz składu chemicznego materiałów dodatkowych do spawania stali o bardzo wysokiej wytrzymałości na właściwości mechaniczne stopiwa. Przedmiotem badań symulacyjnych (opisanych w artykule) była stal konstrukcyjna o granicy plastyczności powyżej 900 MPa typu S1300QL. Zostały przeprowadzone symulacje dla pojedynczego (Tmax = 1250°C) i podwójnego cyklu cieplnego spawania (Tmax = 1250°C + 600°C, Tmax = 1250°C + 760°C oraz Tmax = 1250°C + 900°C), dla czasów chłodzenia t8/5 = 3, 5 i 10 s. Próbki z zasymulowanymi obszarami SWC poddano badaniom udarności w temperaturach -40°C oraz +20°C, pomiarom twardości sposobem Vickersa HV10 oraz badaniom metalograficznym mikroskopowym przy użyciu mikroskopii świetlnej. Wyniki badań zestawiono na wykresach i na zdjęciach fotograficznych. Na zakończenie omówiono wyniki badań i sformułowano wnioski. W ramach tych ostatnich stwierdzono przede wszystkim, że dla badanej stali krotność powtórzeń cyklu cieplnego o zadanych parametrach nie powoduje jednoznacznej tendencji zmian wartości pracy łamania symulowanych obszarów SWC oraz, że zalecanymi cyklami cieplnymi, w celu uzyskania odpowiedniego powiązania wysokiej udarności i twardości obszaru symulowanej SWC stali S1300QL, na poziomie twardości materiału rodzimego tej stali, są podwójne cykle cieplne o temperaturze maksymalnej: Tmax1 = 1250°C + Tmax2 = 600°C oraz Tmax1 = 1250°C + Tmax2 = 900°C dla obydwu badanych czasów chłodzenia t8/5 = 5 i 10 s i wszystkich krotności nagrzewań.