Porównanie odporności kawitacyjnej warstw napawanych plazmowo proszkowo

Erozja kawitacyjna to szczególny przypadek zużycia, na jaki narażone są elementy pracujące w środowisku wodnym, takie jak: elementy pomp, zaworów i silników wysokoprężnych. Materiałami o potencjalnie wysokiej odporności na erozję kawitacyjną są stopy na osnowie niklu. W pracy badaniu poddano warstwy napawane metodą PPTAW ze stopów NiCrBSi oraz NiCrBSi z dodatkiem 35% wag. węglika wolframu. Odporność na erozję kawitacyjną była badana zgodnie z normą ASTM G-32, a uzyskane wyniki porównano z wynikami otrzymanymi dla warstw wykonanych z proszków o składzie chemicznym odpowiadającym stali nierdzewnej X5CrNiMo17-12-2, pełniących rolę materiału referencyjnego. Wyniki badań wykazały, iż zaproponowane materiały wykazują zdecydowanie wyższą odporność na erozję kawitacyjną, tj. średnia głębokość erozji referencyjnych napoin X5CrNiMo17-12-2 po 6 godzinach wyniosła 28,72 μm, podczas gdy napoiny NiCrBSi oraz NiCrBSi + 35% wag. WC uzyskały odpowiednio 7,19 μm i 6,92 μm, co wynika ze znacznie wyższej twardości oraz odporności na odkształcenie plastyczne napoin niklowych w porównaniu z napoiną stalową. Ponadto zaobserwowano, iż mimo wyższej twardości, warstwy NiCrBSi + 35% wag. WC odznaczają się niższą odpornością kawitacyjną od warstw NiCrBSi, co najprawdopodobniej wynika z wykruszania fazy umacniającej.